Χρονολογία γέννησης: Ανδρονίκειο Καισάρειας\Καππαδοκία, 1848 ή 1849
Χρονολογία θανάτου: Αθήνα, 1930
Σπουδές: Φιλοσοφική Σχολή Πανεπιστημίου Αθηνών (1867-70). Μεταπτυχιακές σπουδές: Πανεπιστήμια Μονάχου, Tυβίγγης και Στρασβούργου ως υπότροφος του κληροδοτήματος Σίνα. Διδάκτωρ Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου της Τυβίγγης (1872). Τίτλος διατριβής επ’ υφηγεσία: «Σημειώσεις Τινές επί της Μικρασιανής Αρίας Ομοφυλίας».
Ενεργός θητεία: 1893-1908, 1915-1918, 1921-1923
Θέση: Υφηγητής (1887). Τακτικός Καθηγητής (1893). Επίτιμος Καθηγητής (1922).
Γνωστικό Αντικείμενο\Έδρα: Ιστορία του Ελληνικού Έθνους
Εργογραφία (ενδεικτική): Καππαδοκίας και Πόντου Αρχαιολογία (1872). Καππαδοκικά, ήτοι πραγματεία ιστορική και αρχαιολογική περί Καππαδοκίας, τ. 1 (1874). Λόγος εισιτήριος εις το μάθημα της Γενικής Ιστορίας εν τω Εθνικώ Πανεπιστημίω ρηθείς τη 14 Ιανουαρίου 1887 (1888). Εισαγωγή εις την Ιστορίαν του ΙΘ΄ αιώνος (1890). Ο εψηφισμένος καθηγητής Δ. Πατσόπουλος. Υπόμνημα του υφηγητού της Γενικής Ιστορίας προς τον Κοσμήτορα της Φιλοσοφικής Σχολής Ιωάννην Χατζηδάκιν (1891). Εισαγωγή εις την Ιστορίαν του ΙΘ΄ Αιώνος (1891). Διαμαρτυρία προς τον Κοσμήτορα της Φιλοσοφικής Σχολής Κύριον Κυπάρισσον Στεφάνου εναντίον Σπυρίδωνος Π. Λάμπρου καθηγητού, Α΄ (1894). Διαμαρτυρία προς το επί των Εκκλησιαστικών και της Δημοσίας Εκπαιδεύσεως Υπουργείον κατά της υπό της πλειονοψηφίας εγκριθείσης ιστορίας Γ. Σωτηριάδου ως διδακτικού βιβλίου διά την Α΄ γυμνασίου τάξιν, καίπερ πασών των υποβληθεισών χειρίστης και παρά το επίσημον πρόγραμμα του Υπουργείου συντεταγμένης (1894). Εισαγωγή εις την Καθολικήν ή Παγκόσμιον Ιστορίαν (1894). Ιστορία καθολική ή παγκόσμιος, τ. 1: Ιστορία των αρχαίων ασιατικών λαών (1895). Ιστορία του Ελληνικού Έθνους του Κωνσταντίνου Παπαρρηγόπουλου (αναθεώρηση και επιμέλεια, 1902-03). Ο Αυτοκράτωρ Ηράκλειος (1904). Ο Αυτοκράτωρ Ιουστινιανός (1905)∙ Ο Αυτοκράτωρ Διογένης ο Ρωμανός (1906). Εγχειρίδιον Βυζαντινής Ιστορίας μετά των κυριωτάτων κεφαλαίων της λοιπής μεσαιωνικής ιστορίας προς χρήσιν των φοιτητών της φιλολογίας (1906). Τα Ελληνικά γράμματα κατά τους χρόνους του Χριστιανικού Ελληνισμού (1908). Λόγοι και Υπομνήματα, ήτοι λόγοι απαγγελθέντες εν τη Οθωμανική Βουλή και υπομνήματα πεμφθέντα από Κωνσταντινουπόλεως προς τον επί των Εξωτερικών Υπουργόν κ. Γ. Βαλτατζήν και προς τον Πρόεδρον της Κυβερνήσεως κ. Ε. Βενιζέλου, Α΄ (1913).
Μαθήματα: Ιστορία των Μέσων Αιώνων (1887-88), Ιστορία των Νεωτάτων Αιώνων (1887-88), Γενική Ιστορία (1888-93), Ιστορία του Ελληνικού Έθνους (1893-94, 1921-22), Ιστορία του βυζαντινού Ελληνισμού και Ιστορία του Ελληνικού Έθνους κατά τους Νέους και Νεώτατους Χρόνους (1894-95), Ιστορία της Μεγάλης Ελληνικής Επαναστάσεως του 1821 (1895-96, 1902-03), Φροντιστήριον Ιστορικόν (1895-1910, 1916-18, 1921-22), Ιστορία της Αρχαίας Ελλάδος (1896-97), Περί των πηγών της ελληνικής ιστορίας (1896-1903), Αρχαία Ελληνική Ιστορία (1897-1900, 1903-06), Ιστορία των μετά Αλεξάνδρου Χρόνων και του Βυζαντινού Ελληνισμού (1899-1901), Ιστορία των μετά την Άλωσιν Κων/πόλεως χρόνων και της Μεγάλης Ελληνικής Επαναστάσεως (1901-02), Ιστορία του Ρωμαϊκού και του Βυζαντινού Ελληνισμού (1906-08), Ελληνική Iστορία την περίοδον της Φραγκοκρατίας και Τουρκοκρατίας (1908-10), Ελληνική Ιστορία από των χρόνων του Ελληνισμού και εντεύθεν (1916-18), Πολιτεία Βυζαντινή (1921-22).
Δημόσια παρουσία: Καθηγητής στο Γυμνάσιο Χαλκηδόνας, στο ελληνικό Λύκειο του Πέρα της Κωνσταντινούπολης (1872-75), στην Ευαγγελική Σχολή της Σμύρνης (1876-86) και στο Πρακτικό Λύκειο Αθηνών (1886).
Υφηγητής (1886), και Τακτικός Καθηγητής στην έδρα της Ιστορίας του Ελληνικού Έθνους στην Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών (1893). Κοσμήτοράς της (1900-01).
Το 1908 διακόπτει την ακαδημαϊκή του σταδιοδρομία, καθώς εκλέγεται βουλευτής Αϊδινίου\Σμύρνης στο Οθωμανικό Κοινοβούλιο (Β΄ Συνταγματική Περίοδος: Δεκέμβριος 1908-Απρίλιος 1912 και Απρίλιος-Οκτώβριος 1912) με το Κομιτάτο Ένωση και Πρόοδος. Με την έναρξη Α΄ Βαλκανικού Πολέμου (Οκτώβριος 1912) μεταβαίνει στη Γερμανία, για να επιστρέψει στην Ελλάδα και στα πανεπιστημιακά του καθήκοντα το 1915. Απολύθηκε από το Πανεπιστήμιο Αθηνών το 1918 για πολιτικούς λόγους. Το 1921 επανήλθε στην έδρα του. Συνταξιοδοτήθηκε το 1923 [1].
[1] Αδαμάντιος Αδαμαντίου, «Καρολίδης Παύλος», στη Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος ΙΓ', Εκδοτικός Οργανισμός Ο Φοίνιξ ΕΠΕ, Αθήναι χ.χ., σσ. 873-874, Κ.Δ. Γεωργούλης, «Καρολίδης Παύλος» στο Νεώτερον Εγκυκλοπαιδικόν Λεξικόν Ηλίου, τόμος 10, Έκδοσις της Εγκυκλοπαιδικής Επιθεωρήσεως Ήλιος, Αθήναι χ.χ., σσ. 370-372, Παντελής Τουλουμάκος (16/5/2005), «Καρολίδης Παύλος», Εγκυκλοπαίδεια του Μείζονος Ελληνισμού, Μ. Ασία, <http: //www.ehw.grl.aspx?id=4762> (8\3\2019), Vangelis Kechriotis, “Greek-Orthodox, Ottoman Greeks or just Greeks ?. Theories of Co-existence in the Aftermath of the Young Turk Revolution”, Études Balkaniques, 1 (2005), σ. 56, Stefano Taglia, Intellectuals and Reform in the Ottoman Empire. The Young Turks on the challenges of Modernity, SOAS\Routledge Studies On The Middle East, 711 Third Avenue, New York\NY, 2015, σσ. 135-136 και «Παράρτημα: Τα Μαθήματα στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών (1837-1932) στο Βαγγέλης Δ. Καραμανωλάκης, Η Συγκρότηση της Ιστορικής Επιστήμης και η Διδασκαλία της Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών (1837-1932), Ιστορικό Αρχείο Ελληνικής Νεολαίας Γενικής Γραμματείας Νέας Γενιάς 42, Ινστιτούτο Νεοελληνικών Ερευνών ΕΙΕ, Αθήνα 2006, σσ. 423-35.
