Tόπος\Χρονολογία Γέννησης: Αγία Μαρίνα Λέσβου, 1833
Τόπος\ Χρονολογία Θανάτου: Μυτιλήνη, 1907
Σπουδές: Πτυχιούχος της Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, Διδάκτωρ Φιλολογίας Πανεπιστημίων Μονάχου και Βερολίνου (1860)
Ενεργός Θητεία: 1865-1869 (παραίτηση), 1881-1883 (παραίτηση)
Θέση: Έκτακτος Καθηγητής (1861), Τακτικός Καθηγητής (1865-1869, 1881-1883)
Γνωστικό Αντικείμενο\Έδρα: Γενική Ιστορία\Φιλολογία
Εργογραφία (ενδεικτική): Το Τρωγάλιον του Δοκησισόφου ή Αυτοσχέδιος Απάντησις εις τον Κ.Γ. Χρυσοβέργην (1855)∙ Μαρία Δοξαπατρή (1858)∙ Λόγος εισιτήριος εις το μάθημα της Γενικής Ιστορίας, εκφωνηθείς τη 20ή Ιανουαρίου 1862 (1862)∙ Μερόπη: τραγωδία εις πράξεις πέντε διδαχθείσα το πρώτον από της εν Αθήναις σκηνής τη 12 Μαρτίου 1866 (1866)∙ Εγχειρίδιον Γενικής Ιστορίας εις τόμους τρεις, προς χρήσιν των γυμνασίων και προς ιδιαίτερην μελέτην, Τόμος Πρώτος, περιέχων την Iστορίαν των Ανατολικών Εθνών και την της Αρχαίας Ελλάδος (1867)∙ Καποδίστριας και Όθων. Επιστολικαί βιβλιοκρισίαι (1875). Ψευδοαττικισμού Έλεγχος: Ήτοι Κ. Σ. Κόντου γλωσσικών παρατηρήσεων αναφερομένων εις την νέαν ελληνικήν γλώσσαν ανασκευή (1884).
Μαθήματα: Περί της Δραματικής Τέχνης του Αισχύλου και Ερμηνεία Αγαμέμνονος (1861-62), Αρχαία Ιστορία (1861-62, 1863-64, 1881-82), Ιστορία των Ανατολικών Εθνών (1862-63), Εισαγωγή και Αρχαία Ιστορία (1862-63), Ελληνική Ιστορία (1863-64), Ρωμαϊκή Ιστορία (1864-66), Ελληνική Ιστορία και μετ’ αυτήν Ρωμαϊκή (1864-65), Μεσαιωνική Ιστορία (1866-67), Ρωμαϊκή Ιστορία και μετ’ αυτήν Ιστορία των Μέσων Αιώνων (1866-67), Ιστορία των Μέσων Αιώνων (1867-69), Εισαγωγή εις την Αρχαίαν Ιστορίαν και Ιστορίαν των Ανατολικών Εθνών (1881-83).
Δημόσια Παρουσία: Ως υπότροφος του κληροδοτήματος Θ. Μανούση, σπούδασε Φιλολογία στα Πανεπιστήμια Μονάχου και Βερολίνου (Διδάκτορας Φιλολογίας). Παρακολούθησε από κοντά τις διαλέξεις των: Boeckh και Fallmerayer. Έφορος της Εθνικής Βιβλιοθήκης (1882-83). Μετέφρασε και σχολίασε τραγωδίες του Ευριπίδη και έγινε γνωστός χάρη στα έμμετρα δράματά του με τα οποία επιχείρησε να δημιουργήσει ένα ρομαντικό ελληνικό θέατρο, επηρεασμένος από τον Shakespeare, την ελληνική μυθολογία και την ελληνική ιστορία. Θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του ιστορικού δράματος στην Ελλάδα [1].
[1] Ν.Ι. Λάσκαρης, «Βερναρδάκης Δημήτριος», στη Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος Ζ, Εκδοτικός Οργανισμός Ο Φοίνιξ, ΕΠΕ, Αθήναι χ.χ., σσ. 92-93. Ε.Π. Φωτιάδης, «Βερναρδάκης Δημήτριος», στο Νεώτερον Εγκυκλοπαιδικόν Λεξικόν Ηλίου, Τόμος 4, Έκδοσις της Εγκυκλοπαιδικής Επιθεωρήσεως Ήλιος, Αθήναι, χ.χ., σσ. 395-397. «Κοσμόπολις» [http://kosmopolis.lis.upatras.gr (12/10/2014)] και «Παράρτημα: Τα Μαθήματα στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών (1837-1932) στο Βαγγέλης Δ. Καραμανωλάκης, Η Συγκρότηση της Ιστορικής Επιστήμης και η Διδασκαλία της Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών (1837-1932), Ιστορικό Αρχείο Ελληνικής Νεολαίας Γενικής Γραμματείας Νέας Γενιάς 42, Ινστιτούτο Νεοελληνικών Ερευνών ΕΙΕ, Αθήνα 2006, σσ. 416-18 και 421-22.
