Tόπος\Χρονολογία Γέννησης: Χίος, 1874
Τόπος\ Χρονολογία Θανάτου: Αθήνα, 1960
Σπουδές: Πτυχιούχος της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, Διδάκτωρ Πανεπιστήμιο Μονάχου. Τίτλος Διατριβής: «Die Suffixe der Neugriechischen Ortsnamen».
Ενεργός Θητεία: 1924-1939
Θέση: Τακτικός Καθηγητής
Γνωστικό Αντικείμενο\Έδρα: Βυζαντινή Ιστορία
Εργογραφία (ενδεικτική): Οι Βόρειοι γείτονες της Ελλάδος: Βούλγαροι, Αλβανοί Νοτιοσλάβοι (1923)∙ Υπόμνημα προς την Φιλοσοφικήν Σχολήν του εν Αθήναις Πανεπιστημίου. Επί τη υποβολή υποψηφιότητος δια την τακτικήν έδραν της Βυζαντινής Ιστορίας (1924)· Εισαγωγή εις την Βυζαντινήν Ιστορίαν. Το Τέλος του Αρχαίου Κόσμου και η Αρχή του Μεσαίωνος (1933)· Ιστορία του Βυζαντινού κράτους. Τόμος πρώτος: 395-867 μ.Χ. (1939)· Μικρά Μελετήματα. Άρθρα και Λόγοι (1940)· Ιστορία του Βυζαντινού Κράτους. Τόμος δεύτερος: 867-1204 (1947).
Μαθήματα: Ασκήσεις φροντιστηριακαί (1925-39), Βυζαντινή Ιστορία (1925-36), Σύντομος Επισκόπησις της Βυζαντινής Ιστορίας (1936-39), Βυζαντινή Ιστορία επί τη Βάσει των Πηγών (1936-37), Βυζαντινή Ιστορία από του 1204 και εφεξής επί τη Βάσει των Πηγών (1937-38), Βυζαντινή Ιστορία από του 867 και εξής επί τη Βάσει των Πηγών (1938-39).
Δημόσια Παρουσία: Ως υπότροφος του Χιακού Κληροδοτήματος Πρωίου, φοίτησε στη Φιλοσοφική Σχολή της Αθήνας και στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου. Κατά τη διάρκεια των σπουδών του ταξίδεψε σε Γαλλία και Ιταλία, μαθητεύοντας δίπλα στους καθηγητές: K. Krumbacher, Lipps, Christ, Pohlmann, Heigel, Furtwangler και Willamovitz Καθηγητής σε σχολεία Μέσης Εκπαίδευσης σε Αίγυπτο, Κύπρο και Χίο. Διευθυντής του ελληνικού Γυμνασίου της Κύπρου και της Aμπετείου Σχολής του Καίρου (1904-14).
Συνεργάτης με το Ιστορικό Λεξικό της Ελληνικής Γλώσσας (1914-24) και διευθυντής του (1924-25). Από τα πρώτη μέλη της νεοσύστατης Ακαδημίας Αθηνών (1926). Κοσμήτορας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών (1933-34). Υπήρξε μέλος της Επιστημονικής Εταιρείας Αθηνών, της Ριζαρείου Σχολής, του Συλλόγου προς Διάδοσιν των Ωφελίμων Γραμμάτων και εκδότης των περιοδικών: Χιακά Χρονικά, Αιγαίον και Ελληνικά. Υπουργός Παιδείας (4/1/1945) των κυβερνήσεων Νικόλαου Πλαστήρα (3/1-8/4/1945) και Πέτρου Βούλγαρη (α΄: 8/4-11/8/1945 και β΄: 11/8-17/10/1945), εισηγήθηκε τη χρήση της δημοτικής στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση.
Τα επιστημονικά ενδιαφέροντα και η εργογραφία του δεν περιορίστηκαν στον χώρο των βυζαντινών σπουδών, αλλά επεκτείνονταν και στα πεδία της Φιλολογίας, της Γεωγραφίας και της Εθνολογίας [1].
[1] Κ.Μ. Καραμάνος, «Άμαντος Κωνσταντίνος», στη Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, Τόμος Δ΄, Εκδοτικός Οργανισμός Ο Φοίνιξ ΕΠΕ, Αθήναι χ.χ., σ. 163, Λήμμα, «Άμαντος Κωνσταντίνος», στο Νεώτερον Εγκυκλοπαιδικόν Λεξικόν Ηλίου, τόμος 2, Έκδοσις Εγκυκλοπαιδικής Επιθεωρήσεως Ήλιος, Αθήναι χ.χ., σ. 467 και «Παράρτημα: Τα Μαθήματα στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών (1837-1932) στο Βαγγέλης Δ. Καραμανωλάκης, Η Συγκρότηση της Ιστορικής Επιστήμης και η Διδασκαλία της Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών (1837-1932), Ιστορικό Αρχείο Ελληνικής Νεολαίας Γενικής Γραμματείας Νέας Γενιάς 42, Ινστιτούτο Νεοελληνικών Ερευνών ΕΙΕ, Αθήνα 2006, σσ. 437-41.
